محتسب مستی به ره دید و گریبانش گرفت ... مست گفت ای دوست این پیراهن است افسار نیست
گفت مستی زان سبب افتان و خیزان می روی .............. گفت جرمِ راه رفتن نیست ره هموار نیست
گفت می باید تورا تا خانه ی قاضی برم .................... گفت رو صبح آی قاضی نیمه شب بیدار نیست
گفت نزدیک است والی را سرای آنجا شویم ................... گفت والی از کجا در خانه ی خمار نیست ؟
گفت تا داروغه را گوییم در مسجد بخواب .......................... گفت مسجد خوابگاه مردم بدکار نیست
گفت دیناری بده پنهانی و خود را وا رهان ............................ گفت کار شرع کار درهم و دینار نیست
گفت از بهر غرامت جامه ات بیرون کنم .................. گفت پوسیده است جز نقشی ز پود و تار نیست
گفت آگه نیستی کز سر در افتادت کلاه ....................... گفت در سر عقل باید بی کلاهی عار نیست
گفت می بسیار خوردی زان چنین بی خود شدی .......... گفت ای بیهوده گو حرف کم و بسیار نیست
گفت باید حد زند هشیار مردم مست را .................... گفت هشیاری بیار اینجا کسی هشیار نیست
آیا دانی معنی این سبز چیست؟
کاندیدای اصلح و سرسبز کیست؟
سبز یعنی یک نشان افتخار
سبز یعنی کهنه عشق ماندگار
سبز یعنی انتهای فصل سرد
سبز یعنی سیدی از اهل درد
سبز یعنی یک جهان مظلومیت
سبز یعنی صبر بر محرومیت
سبز یعنی یک رسانه، یک پیام
سبز یعنی سیدی والامقام
سبز یعنی یک نماد زندگی
صلح و ایمان، عدل و دین، آزادگی
سبز یعنی مهرورزی بر همه
سبز یعنی راه پاک فاطمه
سبز یعنی بیست میلیون خاتمی
سبز یعنی بر کویرستان نَمی
سبز یعنی اعتقاداتی قوی
سبز یعنی میرحسین موسوی
سبز یعنی رهنوردی پرتوان
سبز یعنی ملتی، پیر و جوان
سبز یعنی سبزی خضرای دوست
سبز یعنی موسوی را دار دوست
مادر سادات یار موسوی است
حضرت مولا ولای موسوی است
سبز یعنی عشق آن پیر خمین
سبز یعنی راه مولامان حسین
سبز یعنی انحلال خشم و کین
بازگشتی سبز بر آیین و دین
سبز یعنی ماجراجویی تمام
بازگشتن بر ره سبز امام
سبز یعنی سادگی، فرزانگی
هشت سال ِ جنگ و خون ، مردانگی
سبز یعنی استواریِّ امام
در دفاع از موسوی و والسّلام
سبز یعنی مرد فرهنگ و هنر
از سرانگشتش بود صدها اثر
سبز یعنی مرد ایمان و عمل
سبز یعنی نه دروغ و نه دغل
سبز یعنی دوربرگردان بس است
حرف بس باشد چو در خانه کس است
سبز یعنی بر زمستان والسلام
بر بهارنو به آزادی سلام
طالب سبزم، نه ارکان ریا
بهر حفظ موسوی مهدی بیا
در این زندان که تاریک است ، نمناک است ، خاموش است .
نه مرغی میزند پر ، نه صدای رهگذاری میرسد بر گوش.
نه بانکی ، نه خروشی ، نه صدای پای انسانی ، و نه آوای مرغی، نغمه طفلی.
بلی ، تنها صدایی است، صدای آشنا ، اما، صدای پای او،
فریاد خشم و نعرۀ دشنام او،
آهنگ دردآلود باتوم و طنین محکم شلاق و آن دستی که در را، با کلید خویش بگشاید ،
همین ها آشنایان منند و هم سخنهایم.
تو ای جلّاد ! ای دژخیم، ای ظالم، که بر من می زنی شلاق،
و با آن کابلهای محکمت، بر پای من ، بر دست من ، بر جسم من کوبی ،
چرا دست مرا ، پای مرا بر تخت می بندی؟
چه کردم من ؟ چه بوده جرم من آخر؟
ببین از دستهایم خون چسان جاریست ، ببین پایم شده مجروح،
اندامم پر از خون است،
ببین رویم شده زرد و دلم در سینه پر درد است ،
ببین حالم پریشانست ، اندوهم فراوانست،
تو ، بر خود رحم کن ، بر خود و آنهایی که بشکستند بال ما
و در های قفس بستند ،
بترس از من ، بترس از ما،
مگر من نیستم فرزند تو ؟ فرزند شهر تو ؟ و فرزند عزیز آب و خاک تو؟
مگر این مملکت ، این مردم رنجور، آب و نان ، هوا و زندگی بر من نبخشوده؟
بزرگم کرده و اندر کلاس عشق ، داده درس پاکی را ،
و درس رنجها، اندوه و فقر و جان فشانی را
و درس مردی و جانبازی و شور و محبت را.
مرا اندوه انسانها، غم مردم، چنین کرده است،
عصیانم برای اوست، فریادم برای او است.
و شعر و شور و افغانم، تلاشم ، کوششم،
سعی و جهادم در ره حق. از برای اوست.
منم فرزند آگاه زمان تو ، چرا از من چنین در خشم و در رنجی؟
تو ، زندانبان، مفتّش ، بازپرس،ای آنکه در دست تو شلاق است.
چرا با خشم و نفرت اینچنین بر من نظر داری؟
چرا دندان بهم کوبی؟ چرا چشمان تو سرخ است؟
لبان تو چرا لرزان ؟ و سر تا پا وجودت نیز ترسان است؟
زبهر چیست شلاق تو ، اینسان بوی غم دارد؟
مترس از من ، مترس از ما ، بزن محکم، بزن
با قوت و قدرت، سیاهم کن ، به خون و خاک اندازم، بزن
تا نفرتم را بیشتر سازی، بزن
تا این وجود من زخشم و درد پر گردد.برای انتقام از تو.
بزن هر چند می خواهی ، نمی گویم مزن دیگر،
نمی گویم امانم ده، نمی گویم که رحمم کن
و حتی "آخ مردم " هم نمی گویم،
قد مردانگی را خم نمی سازم ، ز اوج مردمیها کم نمی سازم
نمی گویم غلط کردم ، نمی گویم که عفوم کن،
نمی گویم که را من خطا بوده است،
چون راه خدا بوده است.
و در زیر فشار چکمه هایت ، تسمه هایت ، بانک بر دارم،
که : پیروز است آزادی
و پیروز است آزادی
کدامین چشمه سمی شد ، که آب از آب می ترسد ؟
و حتی ، ذهن ماهیگیر ، از قلاب می ترسد
کدامین وحشت وحشی ، گرفته روح دریا را
که توفان از خروش و موج از گرداب می ترسد
گرفته وسعت شب را ، غباری آنچنان مبهم
که چشم از دیدگاه و ماه از مهتاب می ترسد
شب است و خیمه شب بازان و رقص وحشی اشباح
مژه از پلک و پلک از چشم و چشم از خواب می ترسد
فغان ، زین شهر کج باور ، که حتی نکته آموزش
زافسون و طلسم و رمل و اسطرلاب می ترسد
فضا را آنچنان آلوده ، دود نفرت ونفرین
که موشک هم ، ز سطح سکوی پرتاب می ترسد
طنین کار سازی هم ، زسازی بر نمی خیزد .
که چنگ از پرده ها وسیم ، از مضراب می ترسد
سخن ، دیگر کن ای بهمن ! کجا باور توان کردن
که غوک از جلبک و خرچنگ از مرداب می ترسد
دوستی پرسید :
به نظر تو اگر امروز حافظ زنده بود و در این شرایط احمدی نژاد به ملاقتش می رفت،چه می گفت
گفتم :
بر سر آنم که گر ز دست برآید
دست به کاری زنم که غصه سر آید
خلوت ِ دل نیست جای صحبت اضداد
دیو چو بیرون رود فرشته درآید
صحبت حکام ظلمت شب یلداست
نور ز خورشید جوی بو که برآید
بر در ارباب بی‌مروت دنیا
چند نشینی که خواجه کی به درآید ؟
ترک گدایی مکن که گنج بیابی
از نظر ره روی که در گذر آید
صالح و طالح متاع خویش نمودند
تا که قبول افتد و که در نظر آید
بلبل عاشق تو عمر خواه که آخر
باغ شود سبـــــــز و شاخ گل به بر آید
غفلت حافظ در این سراچه عجب نیست
هر که به میخانه رفت بی‌خبر آید
شعری برای گورهای بی‌نشان
عزیز مهربان، با من بگو در قطعه چندی
ردیف چندم این گورها را با خود آکندی
تن یخ بسته‌ات را بی‌کفن، بی غسل آوردند
و در تاریکی شب دفن کردند و تو می‌خندی
که راه دیگری باقی نمی‌ماند به جز کشتن
تو را خاموش باید کرد تا لب را فرو بندی
گناه از توست، وقتی مشت‌هایت را گره کردی
سپردندت در آن گوری که با دستان خود کندی
تو رودی باید از این دخمه‌های تنگ بگریزی
و با دریای نا آرام طوفان‌زا، بپیوندی
گواهت روزهای روشن فرداست، وقتی شب
شکست از شعله نوری که در دامانش افکندی
کمان قد مادرهای آرش زا به ما گفتند
شکوه قله تا سینه در برف دماوندی
ن چه از یاران شنیدم ،
آن چه در باران گذشت ...
آن چه در باران ده
آن روز ،
بر یاران گذشت ...
های های مستها ، پیچیده در بن بستها
طرح یک تابوت ، در رویای بیماران گذشت
کوه ها را ، در خیال پاک ، تا مرز غروب
سیلی از آوای اندوه عزاداران گذشت ،
کاروان دختران شرمگین روستا ،
لاله در کف در مهی از بهت بسیاران گذشت
در ته تاریک کوچه ، یک دریچه بسته شد
انتظار بی سر انجام بد انگاران گذشت ...
جای پایی ماند و زخمی ، سبزه زاران را ، به تن
جمعه ئ جانانه گلگشت عیاران گذشت
تا به گورستان رسد – دیدار اهل خاک را
ماهتاب پیر ، لنگان ، از علفزاران گذشت ...
زمانه رو دوست دارم
این موقعیت رو دوست دارم
این مرگ ها را
کشته ها
تفنگ ها را
تمامی این خونهای به ناحق ریخته را دوست دارم
من این مرگ تدریجی رو دوست دارم...
دیوانه
گفتی چشمها را باید شست !
شستم ولی...
گفتی جور دیگر باید دید !
دیدم ولی...
گفتی زیر باران باید رفت !
رفتم ولی...
او نه چشم های خیس و شسته ام را
نه نگاه دیگرم را
نه پاهای بارانی ام را... هیچکدام را ندید
فقط در زیر باران با طعنه ای خندید و گفت:
دیوانه ای باران زده...
شاخه های یاس و مریم
پس شاخه های یاس و مریم فرق دارند؟!
آری، اگر بسیار، اگر کم فرق دارند
شادم تصور می کنی وقتی ندانی
لبخندهای شادی و غم فرق دارند
برعکس می گردم طواف خانه ات را
دیوانه ها آدم به آدم فرق دارند
من با یقین کافر، جهان با شک مسلمان
با این حساب اهل جهنم فرق دارند
بر من به چشم کشته عشقت نظر کن
پروانه های مرده با هم فرق دارند!